სად ნახავ მეტ სითბოს, სიყვარულს, გემრიელ სუფრას და ერთგულებას, რამდენსაც სვანი მასპინძლისას? თითქოს უშბის უსტუმრობის საწინააღმდეგოდ აქაურ სვანებს მეტი სტუმართმოყვარეობა დაჰბედებიათ, სახლის და გულის კარს ბოლომდე გიღებენ, გულწრფელად გმასპინძლობენ, თან წუხილს გამოხატავენ გზის სიშორის, სიცივის თუ კომფორტის ნაკლებობის გამო...

გთავაზობთ ამონარიდებს ჟურნალ "გზაში" გამოქვეყნებული ინტერვიუდან:

"კოშკიანების ქვემოთ უკოშკო კვიციანები ცხოვრობენ, მათ შორის ერთი სულხან კვიციანია, მშრომელი და გაუტეხელი კაცი. მის ცოლსა და შვილს თითქოს მზის სილამაზე მიუთვისებიათ, ანათებენ და ალამაზებენ

უშხვანარს ისე, როგორც მოწმენდილ ღამის ცარგვალს ბადრი მთვარე. 

სილამაზის, შრომისმოყვარეობისა და სტუმართმოყვარეობის გარდა, საგულისხმო სხვა რამეცაა კვიციანების ოჯახში. მათი ერთადერთი შვილი მარიამი ახლა 19 წლისაა და მხოლოდ სამი წელია, ხმა გაიგონა..."

"წარმოსადგენადაც ძნელია 16 წელი სმენისა და მეტყველების გარეშე, ახლა კი მარიამისთვის სმენაცაა და მარტივი

კონსტრუქციებით საუბრის შესაძლებლობაც!

ოჯახის თავდაუზოგავმა მისწრაფებამ, მარიამი გამხდარიყო უფრო ბედნიერი, შედეგი გამოიღო. როგორც ზოგადად ვიზუალისტებს, მარიამსაც წერითა და ხატვით უფრო ეხერხება აზრების გადმოცემა, თან შეუცდომლად წერს და ფურცელზე ყველა ასოს ხატავს თითქოს..." 

მარიამი:

"უშბა განსაკუთრებულია, ამიტომ მისი დახატვა მიყვარს. წელიწადის ოთხივე დროს ეს მთა საოცრად ლამაზია. ზამთრობით უშბა სულ თეთრია, ზოგჯერ ნაცრისფერიც, მზის ჩასვლისას ალისფერიც დაჰკრავს. მიხარია, ბეჩოში რომ დავიბადე, ზაფხულობით ეზოში ჰამაკს გამიმართავს ხოლმე მამა და ახალგაზრდებთან ერთად ვერთობი. ჩვენთან ბევრი ახალგაზრდა ცხოვრობს. ზაფხულობით მთასა და ტყეში დავდივარ, ვიღებ ლამაზ ფოტოებს და ვაქვეყნებ კიდეც. მინდა, ბევრმა ადამიანმა ნახოს ეს სილამაზე..."

"16 წლამდე სულ სიჩუმე იყო. ძალიან მინდოდა სამყაროს ხმის გაგონება. როცა ოპერაცია გავიკეთე, ექიმმა მკითხა, - მარი, გესმისო? ვუპასუხე, - კი, მესმის-მეთქი. მაგარი გოგო ხარო, - მითხრა ექიმმა და ეს წუთები იყო ჩემთვის ყველაზე ბედნიერი და ამაღელვებელი! მერე ისიც დასძინა, - ნუ გეშინია, ყველაფერი კარგად იქნებაო. ამ სიტყვებს ვერ ვივიწყებ და ვარ დაიმედებული. მაქვს ოცნებები, ბევრი რამ მაქვს სასწავლი..."

მარიამს საოცრად უხდება ღიმილი. საოჯახო საქმის კეთება, თოვლზე სრიალი, ხატვა, წერა თუ ფოტოების გადაღება - ყველაფერი კარგად გამოსდის და კიდევ უფრო მეტს შეძლებს, რადგან მან საბოლოოდ დაამარცხა უიმედობა...

მართლაც და რატომ არ უნდა გაიღიმოს, განა ყველას გაუმართლა უიმედობასთან ბრძოლაში? და რატომ უნდა გაიცნონ მარიამი ადამიანებმა? თუნდაც მხოლოდ იმიტომ, რომ დარწმუნდეს კაცობრიობა, მიუღწეველი არაფერია!

წყარო: Kvirispalitra.ge